Á listahátíð í Hafnarfirði 1993 voru haldnir fernir tónleikar í Kaplakrika, m.a. opnunartónleikar með Sinfóníuhljómsveit Íslands, Sigrúnu Hjálmtýsdóttur og hafnfirskum kórum. Þá hélt hljómsveitin Rage against the Machine tónleika fyrir fullum Kaplakrika en íþróttahúsið var sagt hafa leikið á reiðiskjálfi vegna fjölda ungs fólks og öflugasta hljóðkerfis sem sett hafði verið upp í Firðinum fram að þessu. Hljómsveitin var á þessum tíma orðin vel kynnt og eftirsótt, og naut heimsfrægðar skömmu síðar.
Tónleikar búlgörsku söngkonunnar Dimitrovu vöktu verðskuldaða athygli, en endapunktur hátíðarinnar voru tónleikar enska fiðlusnillingsins Nigel Kennedy og félaga, en Kennedy var þá á hátindi frægðar sinnar sem einn eftirsóttasti fiðluleikari í heimi klassískrar tónlistar, og var eftirsóttur í öllum stærstu tónleikahúsum heims. Kennedy þótti stinga nokkuð í stúf við eldri kollega sína í túlkun sinni á Árstíðum Vivaldis, með pönkaralega klippingu í kjólfötunum og ófágaðan lágstéttarhreim. Hann var auk þess mikil díva og þótti erfiður viðureignar í þessum settlega heimi klassíkurinnar.
Eftir velheppnaða tónleika í Kaplkrika, kíktu Kennedy og fylgdarlið hans niður í kaffistofu Hafnarborgar, þar sem aðsetur hafði klúbbur hinnar alþjóðlegu listahátíðar. Boðið var upp á lifandi tónlist þau kvöld sem mest var um að vera á hátíðinni, og hafði Guðmundur Steingrímson – Papa Jazz – með höndum skipulag dagskrár og að draga að tónsnillinga til að leika, oftar en ekki gamla og yngri jazzhunda. Naut hann dyggrar aðstoðar Björns Thoroddsen og eins komu kennarar Tónlistarskóla Hafnarfjarðar að fjölbreyttri dagskránni, svo sem Stefán Ómar Jakobsson, Kalli heitinn Möller, og ekki síst yfirkennarinn Helgi Bragason og auðvitað skólastjórinn Gunnar Gunnarsson. Þeir síðarnefndu komu einmitt mikið að skipulagningu hátíðarinnar, ef ég man rétt.
Þegar Kennedy og félagar komu í Hafnarborg hafði staðið yfir fjölbreytt dagskrá frá því snemma um kvöldið. Meðal fjölda hljóðfæraleikara sem þar komu fram, man ég sérstaklega eftir Steina Steingríms píanóleikara og listmálara, sem settist æ sjaldnar orðið við hörpuna á þessum árum. Ég hafði hent upp nokkrum hljóðnemum, og sendi dagskránna út í beinni á Útvarp Hafnarfjörður. Litlum sögum fór nú af hlustun, en margir muna þessa kvöldstund eftir að hafa hlustað. Þetta kvöld hefur til allrar gæfu varðveist, því ég tók allt upp á stafrænt DAT-band, sem var tækniundur þess tíma, auk þess sem ég ræddi við hlustendur (báða) milli atriða.
Þegar kom að síðasta atriði kvöldsins var kominn góður jazzkláði í combóið, en það skipaði hljómsveitarstjórinn Guðmundur Steingrímsson á trommur, Bjössi Thor á gítar, Rúnar Georgson saxafón, Þórður Högnason á bassa og mig minnir að Kalli Möller hafi verið kominn á slaghörpuna í stað Steina. Það var góð sveifla í gangi, og ég man að Rúni heitinn blés eins og engill og púki á víxl. Spilagleðin smitaðst inn í salinn og Nigel hafði sent einn af mörgum aðstoðarmönnum sínum út í bíl eftir gegnsærri raffiðlu sinni. Heilsaði hann liðsmönnum combósins með virktum og jós á þá lofi fyrir spilamennskuna og bað um að slást í hópinn í stutt jamm. Stjörnustjarfir kinkuðu þeir kolli og hófust handa við að finna inngang á viðstöddum mögnurum til að magna fiðluna frægu.
Kliður fór um mannskapinn sem safnaðist allur í fremri salinn með glerbogana. Guðmundur í kvikmyndafélaginu Nýja Bíó, sem var að kvikmynda fyrir bæinn, gerði sig kláran að taka upp, en varð ekki að ósk sinni því nú æddi umbi Kennedys fram á gólfið, og setti óðara algilt fjölmiðlabann á hvern þann sem myndi reyna að ljósmynda, hvað þá kvikmynda, þennan merka menningarviðburð sem í uppsiglingu var. Umbi þessi var svakalega aðsópsmikill og afgerandi í skilaboðum sínum, og hótaði Guðmundi Síberíuvist og svimandi fjárkröfum, ef hann hætti ekki tafarlaust að munda tökuvélina. Umbinn hafði reynt áður að telja Nigel hughvarf að taka þátt í þessu lágmenningar áhættuatriði, sem gæti reynst klassískum frama skeinuhætt, kæmist þetta í hámæli.
Nigel lét þetta fjas sem vind um eyru þjóta, en Guðmundur sá sitt óvænna og lyppaðist út, enda Umbi fyrirferðarmeiri í orði og æði en bæði Ámundi umbi og Guðrún Á. Símonar – til samans. Guðmundur gerði tilraun til að mynda spileríið inn um glugga, þar til að Umbi sá til hans og hótaði að gera tökuvélina upptæka.
Á meðan þessu öllu stóð reyndi ég að láta fara sem minnst fyrir sjálfum mér, en hélt áfram að senda út og taka upp. Umbi hélt greinilega að ég væri einungis hljóðmaður – sem ég var líka – og ekkert hefðist upp úr því að öskra yfir mér.
Nigel spilaði þrjá opusa með combóinu, og það heyrðist frá fyrstu nótu að hann var ekki síðri í jazzinum en klassíkinni á gígjuna. Brátt fór hann í sóló, jafnvel marga takta í einu, en Bjössi og Rúni eltu hann hvor á fætur öðrum, og létu hann ekki slá sig útaf laginu, hvað sem á gekk og hraðinn ykist. Þegar síðasta laginu lauk var Umbi kominn á 60 mg. af róandi en samt með verulegar hjartsláttartruflanir og átti erfitt með að ná andanum. En spilararnir féllust í faðma og luku lofsorði á hvern annan.
Dagkránni lauk með þessum þremur lögum, og ég tók til við að pakka hljóðnemum og snúrum. Þegar um róaðist kom Papa Jazz til mín og dró mig afsíðis þar til við vorum úr heyrnarfæri annarra. Spurði svo hvíslandi „Ertu með spóluna?“. Ég játti því, og fylgist með breska setuliðinu, sem enn sat við drukk. „Við verðum að passa það að þeir fatti þetta ekki og taki hana af okkur. Láttu mig fá spóluna, ég sting henni í nærbuxurnar. Þeir fara aldrei að leita á svona gömlum manni eins og mér!“
En spólan er til, og á henni margt gotteríið. Ég ætla að taka hana til kostanna síðar. Með nýjustu tækni get ég aðskilið hljóð hvers hljóðfæris frá öðrum hljóðfærum, og hljóðblandað svo að nýju. Og 32 árum síðar geymir spólan ennþá andblæ og stemningu jazzins, og ótrúlegrar uppákomu.
